1998, mevsimlerden kış Erzincan karla kaplı. Lahana gibi giyiniyoruz çünkü sürekli dışarda eğitimdeyiz acemi askerler. Hayatım da ilk defa anne ve babamdan bu kadar uzak kalmışım.Yemin töreni için Ankara'dan saatlerce tren yolculuğu yapıp Erzincan'a geliyor benimkiler. Onları görünce gözyaşlarıma hakim olamıyorum.Hayat akıp geçerken yaşadıklarım malum...Bugün babamın doğum günü. 7 Ocak'ta annemin doğum günüydü ama ben annemin doğum günü olduğu günü unuttum. Babamın yokluğuna daha hiç alışamadığımdan, ikisinden de ayrı kaldığı bu zaman sürecinin başlangıcında gerçekten ertesi gün aklıma geldi.Bari dedim ki ikisini de bugün sevgi ve özlemle anayım son 3 yıldır yaptığım ve hayatımın sonuna kadar yapacağım gibi...Ölümler bizleri olgunlaştırıyormuş ancak yaşayınca anlıyor insan.Şimdi bu yazdıklarımı okuyan yakınlarım ve dostlarıma şunu söylemek isterim ki '' Herşeye rağmen hayat devam ediyor '' ve ben bunun farkındayım.1 Şubat doğum günündü. İyi ki doğmuşun baba, iyi ki senin oğlun olmuşum bu hayat dediğimiz sahne de...
